اجباری

کی اشکاتو پاک میکنه،وقتی تو پادگانی !

دست رو موهات کی میکشه،وقتی که مو نداری !

سلامتی همه سربازا !

نوشتم نامه ای با برگ انگور... جدا گشتم دو سال از خانه ام دور...

تو که خدمت رو ندیدی...  زور پاسدار نکشیدی...  از سختی روزگار چی دیدی

تو که خوابی توکه بیدار...تو که هستی گاهی بیکار...لحظه های شب وبا خدا قسمت میکنی

منو بشناس که همیشه/ وقت پستم پشت شیشه/ من خشکیده وظیفه/ توی برجکم همیشه

سال گنگ دوهزارو / خدمتو شهر لرا* رو  / تو که نیستی که ببینی / شب سخت پست ما رو

پاسدارای بی مروت / پله های پشت برجک  /  تو نبودی که ببینی /  شب تلخ  برج ما رو

نوشتم نامه ای با برگ چایی                کلاغ پر میروم مادر کجایی

ســــــــــــلامتی همتون سربازا

روز و شبم را گذراندم در قدر ناجا  

 هر روز می رفت و تکرار بود و باز فردا
هر روزش تنبیه داشت هر تنبیهش بسی سختی 

یک شبش سرد و یک شبش در عطش گرمی
خدا نیارد آن روز را که نگهبان باشی  

چشمان خسته و در انتظار افسر نگهبان باشی
روز ها قبل از سحر ز خواب برخاستن

شب ها تا دیر وقت بیداری و ساختن
شب و روزمان را کاری نکردن

جز تنبه دور برجک و گرد و خاک خوردن
چقدر سخت بود اوایل برای همه

برپا دادن ، نظافت ، صبحگاه و رژه
حال رسیده ایم به انتهای دوره همه

چشم انتظار روز آخر و پایان دوره
نمی دانم چه حالی خواهم شد بعد ها

با شنیدن نام مرکز آموزشی قدر ناجا
چه روز هایی داشتیم در قدر ناجا

در آن هادی شهر و شهر غم ها